Οι Μάγιας (Maya) κατοικούσαν σε μία περιοχή που περιλάμβανε το σημερινό Μεξικό την Γουατεμάλα, τη Μπελίζε και ίσως κάποιο τμήμα της βόρειας Ονδούρας και ανέπτυξαν έναν πολιτισμό που ήκμασε ανάμεσα στον 1ο π.Χ αιώνα και στον 9ο ή 10ο μ.Χ, ενώ γύρω στο 1100 με 1200 μ.Χ η κοινωνία τους, γι΄ άγνωστους σε μας λόγους κατέρρευσε και ο πολιτισμός τους εξαφανίστηκε.
Όταν οι Ισπανοί κατακτητές (Κονκισταδόρες) έφτασαν σε εκείνα τα μέρη στα τέλη του 15Ο μ.Χ αιώνα, βρήκαν κάποιους απόγονους των Μάγιας οι οποίοι έμεναν εκεί, μιλούσαν την γλώσσα τους αλλά δεν γνώριζαν τίποτε απολύτως για τις θαυμάσιες πολιτείες και τον πολιτισμό των προγόνων τους.
Όλα αυτά αποτελούσαν ένα μεγάλο μυστήριο, το οποίο έγινε μεγαλύτερο όταν οι εξερευνητές που μπήκαν στις ζούγκλες της Γουατεμάλα, γύρω στον 18ο αιώνα μ.Χ, ανακάλυψαν τεράστιες πλατείες, πανύψηλους μονόλιθους, περίεργους ναούς και κλιμακωτές πυραμίδες, όλα τους διακοσμημένα με παράξενα ανάγλυφα, αγάλματα, εικόνες και ιερογλυφικά.
Οι αρχαίοι Μάγιας κρατούσαν ιστορικά αρχεία, χρησιμοποιώντας ένα τρόπο γραφής που ήταν συνδυασμός από ιδεογράμματα και φωνητικά στοιχεία. Τα ελάχιστα κείμενα που έχουν σωθεί, έχουν καταγεγραμμένες κάποιες θρησκευτικές αντιλήψεις και πολιτικά γεγονότα καθώς και τις καταγραφές τους για τις ημερολογιακές και αστρονομικές γνώσεις των Μάγιας.
Η ζωή των Μάγιας είχε ουσιαστική αναφορά τον Χρόνο και τα ιερατικά τους ημερολόγια. Ήταν ένας πολιτισμός που είχε μία έμμονη ιδέα με τον Χρόνο. Οι ιερείς τους (χρόνο-ιερείς) είχαν την αποκλειστική γνώση των ιερών ημερολογίων και οι άνθρωποι τους συμβουλεύονταν για οποιοδήποτε θέμα (αγροτικό, πολιτικό, πολεμικό), οι δε οδηγίες που δίνονταν προέκυπταν μέσα από υπολογισμούς που έκαναν στα ημερολόγια. ( Ο Χρόνος ήταν τόσο σημαντικός γι΄ αυτούς τους ανθρώπους, που σκεφτείτε ότι ονόμαζαν τα παιδιά τους με την ημερομηνία που είχαν γεννηθεί ).
Οι Μάγιας χρησιμοποιούσαν για αριθμούς, τρία σύμβολα: ένα που μοιάζει με κοχύλι ή μάτι και αντιστοιχούσε στο (0) μηδέν, μία τελεία που ήταν το (1) ένα και μία παύλα που ήταν το (5). Για παράδειγμα ο αριθμός (12) δώδεκα ήταν δύο τελείες δύο παύλες (δηλαδή δύο μονάδες και δύο πεντάδες).
Είχαν πολλών ειδών ημερολόγια (γύρω στα 15-20) το καθένα για διαφορετική χρήση, αλλά γενικά υπολόγιζαν το πέρασμα του χρόνου με τρεις χρονικούς κύκλους που λειτουργούσαν παράλληλα (σαν να είχαν δηλαδή τρεις διαφορετικούς χρόνους).
Τα πιο σημαντικά ημερολόγια ήταν το Tzolkin που είχε κύκλο ολοκλήρωσης 260 ημερών και το Haab που ολοκλήρωνε το κύκλο του σε 365 ημέρες.
Με την χρήση του τελευταίου οι ιερείς πίστευαν ότι μπορούσαν να υπολογίσουν και να προβλέψουν τα εποχιακά τα σεληνιακά και τα ηλιακά γεγονότα που θα εμφανίζονταν περίπου τις ίδιες μέρες κάθε χρόνο, ξανά και ξανά. Οι χρόνοι του Tzolkin και του Haab, έτρεχαν παράλληλα, σαν δύο εφαπτόμενοι κύκλοι ή σαν δύο χρόνο-γρανάζια αλλά, παρ΄ όλα αυτά, κάθε 52 χρόνια οι δύο χρονικοί κύκλοι συμπίπτουν (δηλαδή κάθε 18.980 ημέρες), σε μία μοναδική ημερομηνία.
Όλοι οι Μάγιας πίστευαν ότι ο κόσμος θα έφτανε στο τέλος του με την ολοκλήρωση του κύκλου των 52 χρόνων. Έτσι, στην κοιλάδα του Μεξικού, στην συγκεκριμένη ημερομηνία, όλες οι φωτιές έσβηναν, οι έγκυες γυναίκες κλειδώνονταν στα σπίτια τους για να μην μεταμορφωθούν σε άγρια θηρία, τα παιδιά έπρεπε να μείνουν ξύπνια για να μην γίνουν ποντίκια και όλα τα πήλινα σκεύη έσπαζαν, στην προετοιμασία για το τέλος του κόσμου. Όμως για την περίπτωση που οι θεοί αποφάσιζαν να παρατείνουν την παραμονή των ανθρώπων γι΄ άλλα 52 χρόνια, κάνανε μία νυκτερινή τελετή κατά την οποία ο κόσμος ακολουθούσε τους ιερείς στο σκοτάδι, σε ένα μονοπάτι (ιερό) που οδηγούσε στην κορυφή ενός ανενεργού ηφαιστείου, που είναι γνωστό σήμερα σαν «Λόφος των Άστρων», ο λόφος πάνω από το Ixtapalapa. Εκεί όλοι με τα μάτια στραμμένα στα αστέρια περίμεναν το πέρασμα του αστερισμού των Πλειάδων από το κέντρο του στερεώματος, μία κίνηση που ανακοίνωνε τη συνέχεια του κόσμου γι΄ άλλα 52 χρόνια. Μάλιστα την ακριβή στιγμή γίνονταν και μία ανθρωποθυσία.
Τα ημερολόγια των Μάγιας , πρέπει όπως φαίνεται να έχουν την καταγωγή τους ή να επηρεάστηκαν βαθιά από τους προκατόχους τους Ολμέκους που ο πολιτισμός τους ήταν τουλάχιστον 3.000 ετών. Τα ημερολόγια των Μάγιας αποτελούσαν ένα μηχανισμό ακριβείας, σχηματίζοντας χρονικούς κύκλους μέσα σε κύκλους σε μέσα σε κύκλους. Λειτουργούσαν μεταξύ τους σαν αρμονικοί ισορροπιστές, συνδέοντας και ρυθμίζοντας τις εποχές της Γης, τις σεληνιακές φάσεις και εποχές, τις ηλιακές και γαλαξιακές εποχές, με ένα αισθητικά απλό και λεπτεπίλεπτο μαθηματικό τρόπο.
Με την χρήση των ημερολογίων αυτών μπορούσαν να υπολογίσουν τα πάντα, τις ισημερίες, τα ηλιοστάσια, τη διάρκεια κάθε μέρας, τις καλλιέργειες, τους εμμήνους κύκλους των γυναικών, την κυοφορία αλλά και τις στατιστικά θετικές και αρνητικές επιρροές, τις κατάλληλες εποχές για οποιαδήποτε δραστηριότητα, τον μέσο όρο ζωής, συχνά ακόμη και τις φυσικές καταστροφές.
ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ.
Τα παραπάνω ξεκίνησαν ένα βροχερό απόγευμα στην βιβλιοθήκη της Δρέσδης, όταν ο λόγιος Ernst Fostermann ήταν έτοιμος για πολλοστή φορά να ξενυχτήσει, μελετώντας τον παράξενο «Κώδικα της Δρέσδης», ένα από τα ελάχιστα διασωθέντα αρχαία κείμενα των Μάγιας.
Αυτό το κείμενο που φυλάσσονταν στην βιβλιοθήκη της Δρέσδης ήταν ένα πάρα πολύ παράξενο βιβλίο γεμάτο με μυστηριώδη ιερογλυφικά που κανείς δεν είχε μπορέσει να αποκρυπτογραφήσει μέχρι το 1880. Αυτό ακριβώς προσπαθούσε να καταφέρει ο Fostermann, να αποκωδικοποιήσει τις γραφές των Μάγιας γνωρίζοντας ότι περιέχει μεγάλα μυστικά.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς έγινε εκείνο το απόγευμα στην βιβλιοθήκη , τι ήταν αυτό που οδήγησε τον Fostermann σε μία από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις του αιώνα του, ούτε οι βιβλιοθηκάριοι μπόρεσαν να καταλάβουν τι ήταν αυτές οι κραυγές ενθουσιασμού που ακούστηκαν εκκωφαντικά στην απόλυτη σιγή που επικρατούσε στην βιβλιοθήκη. Το ακατόρθωτο μέχρι εκείνη την στιγμή είχε γίνει εφικτό : ο Fostermann είχε καταφέρει να σπάσει τον Κώδικα της Δρέσδης.
Διαβάζοντας τα ιερογλυφικά, ο Γερμανός λόγιος Fostermann ανακάλυψε ότι ο κώδικας περιείχε λεπτομερείς αστρονομικούς (αστρολογικούς) πίνακες, οι οποίοι υπολόγιζαν ότι ο χρόνος έχει 365,240 ημέρες !!!!, ένα ημερολόγιο δηλαδή περισσότερο ακριβές απ΄ αυτά τα οποία χρησιμοποιούμε σήμερα.
Τα ημερολόγια αυτά χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά και μόνον από τους αστρονόμους των Μάγιας, οι οποίοι είχαν την δυνατότητα να προβλέπουν επακριβώς τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες, τις πορείες των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος και πολλά άλλα ουράνια φαινόμενα.
Η αποκωδικοποίηση, οδήγησε σε μια αλυσιδωτή αντίδραση στην Ευρώπη και στην Κεντρική Αμερική, κατά την οποία πολλοί ακαδημαϊκοί, χρησιμοποιώντας την λύση του Fostermann κατάφεραν να μεταφράσουν πολλές από τις μυστηριώδεις επιγραφές που ήταν εγχάρακτες σε πλάκες, τάφους, μνημεία, πυραμίδες των Μάγιας.
Ξαφνικά όλοι κατάλαβαν ότι κάποια από τα παράξενα κτίρια αυτού του χαμένου πολιτισμού, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά αστεροσκοπεία. Και έτσι λύθηκαν πολλά μυστήρια που πεισματικά αντιστέκονταν στην λύση τους για τουλάχιστον τέσσερις αιώνες.
Ασφαλώς η μεγαλύτερη ανακάλυψη ήταν ότι οι Μάγιας ήταν ένας ανώτερος πολιτισμός, με πολύ αναπτυγμένες γνώσεις και τεχνολογία, πράγμα αταίριαστο για τα μέχρι τότε πιστεύω μας.
Άλλες πληροφορίες που έχουμε μέχρι σήμερα, προέρχονται από έναν-δύο ακόμη αρχαίους κώδικες, αλλά κυρίως από τα θρυλικά αινιγματικά βιβλία Popol Vuh και Chilam Balam, που είχαν γραφτεί όμως μετά την άφιξη των Ισπανών στις περιοχές που ζούσαν οι Μάγιας.
Οι γνώσεις που ξεπήδησαν μέσα από τα κείμενα και τις επιγραφές, σε συνδυασμό με την ανακάλυψη όλων αυτών των εντυπωσιακών πυραμίδων, αποδεικνύουν ότι οι Μάγιας είχαν διανόηση και πολιτισμό αντάξιο των αρχαίων Αιγυπτίων και Ελλήνων.
2012: Ο ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ.
Εκείνες τις νύκτες του 1880 στην βιβλιοθήκη της Δρέσδης, ο Fostermann μετά από ατελείωτους υπολογισμούς, έκανε μία παράξενη επισήμανση. Το μεγάλο ημερολόγιο των Μάγιας, για ακατάληπτους σ΄ εκείνον λόγους, τελειώνει σύμφωνα με την δική μας μέτρηση του χρόνου το 2.012 μ.Χ.
Για ποιο λόγο λοιπόν άνθρωποι που ζούσαν το 300 μ.Χ., είχαν υπολογίσει ημερολογιακά τα πάντα μέχρι το 2.012 ;
Και για ποιο λόγο το σταματούσαν εκεί ;
Το μεγάλο ημερολόγιο των Μάγιας αρχίζει, σύμφωνα με την δική μας μέτρηση του χρόνου, στις 11 Αυγούστου του 3.114 π.Χ.(!!!)
Και τελειώνει στις 21 Δεκεμβρίου του 2.012 μ.Χ. Δηλαδή στην ακριβή ημερομηνία ( και ώρα 11.11΄GMT, η οποία είναι υπολογισμένη επίσης) του Χειμερινού Ηλιοστασίου του 2012.
Το ημερολόγιο των Μάγιας αρχίζει με την κατ΄ αυτούς αρχή του κόσμου (τότε που ήρθαν ή τον εγκατέλειψαν οι θεοί τον κόσμο) και τελειώνει με το τέλος του κόσμου (ή τον ερχομό των θεών ξανά). Με μια πρώτη ματιά, όπως και να το αναλύσεις, από την οπτική των Μάγιας (των πιο ειδικευμένων “χρονολόγων” στον κόσμο),το ημερολόγιό τους αρχίζει με την «Αρχή του Χρόνου» και τελειώνει με το «Τέλος του Χρόνου».
Εξαιτίας της μετάπτωσης των Ισημεριών, που προκαλείται από την ταλάντωση της Γης και η οποία διαρκεί περίπου 26.000 χρόνια (25.627 είναι ακριβώς), το φαινομενικό σημείο της ανατολής του ήλιου στο χειμερινό ηλιοστάσιο κινείται αργά και σταθερά προς το κέντρο του Γαλαξία μας. (Το ζήτημα της μετάπτωσης μπορεί να εξηγηθεί μ΄ ένα απλό παράδειγμα, αυτό της σβούρας. Καθώς η σβούρα στριφογυρίζει, μετά από αρκετές περιστροφές, η κορυφή της αρχίζει να ταλαντώνεται δηλαδή να ανεβαίνει και να κατεβαίνει συνέχεια). Το ίδιο ακριβώς κάνει και η Γη μας, στην περιπλάνηση της στο διάστημα, αλλά βέβαια πολύ πιο αργά και σε μία πολύ μεγάλη χρονική περίοδο. Ένας ολόκληρος κύκλος ταλάντωσης της Γης αποτελεί τον κύκλο της μετάπτωσης.
Οι Μάγιας είχαν καταφέρει να παρατηρήσουν την σχετική ολίσθηση των θέσεων των άστρων στον ουρανό, σε μεγάλες περιόδους παρατήρησης, γεγονός που υποδηλώνει την μετάπτωση κι΄ έτσι κατάφεραν να υπολογίσουν το φαινόμενο που θα συμβεί:
Το 2.012 θα συμβεί κάτι που έγινε πριν από 26.000 χρόνια. Στις 21 Δεκεμβρίου 2.012 και ώρα 11.11΄ GMT, στο χειμερινό ηλιοστάσιο, το επίπεδο (αστρονομικά) του ηλιακού μας συστήματος θα ευθυγραμμιστεί με αυτό του Γαλαξία μας. Πρόκειται για το κλείσιμο ενός κύκλου που χρειάστηκε 26.000 χρόνια για να ολοκληρωθεί. (Κάποιοι ειδικοί σημειώνουν ότι και άλλοι δύο γαλαξίες πρόκειται να ευθυγραμμισθούν με τον δικό μας).
Οι Μάγιας υπολόγιζαν τον χρόνο ( σωστά σε σχέση με αστρονομικούς όρους) σε Χρόνο-Κύκλους. Υπάρχει ο «μικρό-κύκλος» που διαρκεί 52 χρόνια, ο «μέγα-κύκλος» που διαρκεί 5.125 χρόνια (3.114 π.Χ έως 2.012 μ.Χ) και ο «γίγα-κύκλος» που διαρκεί περίπου 26.000 χρόνια.
Το εκπληκτικό όμως είναι ότι στις 21 Δεκεμβρίου του 2.012 στις 11.11΄ GMT , κλείνουν ταυτόχρονα και οι τρεις κύκλοι !!!
Είναι το τέλος του κύκλου των 52 ετών, το τέλος των 5.125 ετών (1.872.000 μέρες=1/5 του «γιγα-κύκλου») και το τέλος των 26.000 ετών….Και αποτελεί και την ολοκλήρωση του μεγάλου κύκλου της μετάπτωσης των Ισημεριών.
Όλοι αυτοί οι χρόνο-κύκλοι ολοκληρώνονται και κλείνουν ( οι Μάγιας αποδεικνύονται σωστοί αστρονομικά και χρονολογικά, σε σημείο που μας προκαλεί θαυμασμό αλλά και πολλές απορίες, ένα αναπάντητο μυστήριο), έχουμε δηλαδή κατ΄ αυτούς το «Τέλος του Χρόνου». Επίσης, για πρώτη φορά, στις 21/12/2012, “τα άστρα θα είναι στην σωστή τους θέση” (When the stars are right) όπως έλεγε ο συγγραφέας και ερασιτέχνης αστρονόμος Χ. Λαβκραφτ.
Οι Μάγιας, παρατηρώντας τα άστρα, είχαν δει τον “Αγγελιοφόρο των Άστρων”, να πλησιάζει αργά αλλά σταθερά. Και την κρίσιμη ημερομηνία ο αγγελιοφόρος θα είναι εδώ. Ποιο θα είναι το μήνυμα του ;…..
Για παράδειγμα, αυτήν τη στιγμή, η θέση του χειμερινού ηλιοστασίου δείχνει προς τον αστερισμό του Τοξότη. Πριν από 2.000 χρόνια ήταν στον Αιγόκερω. Δηλαδή από τότε υπήρξε μετάπτωση (κλονίστηκε ο γήινος άξονας περιστροφής) προς τα πίσω, σχεδόν ένα ολόκληρο ζώδιο.
Απ΄ όσο ξέρουμε, ο αρχαίος Έλληνας αστρονόμος Ίππαρχος ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε τις μεταπτώσεις γύρω στο 128 π.Χ. (και για να το πετύχει, σύγκρινε τις παρατηρήσεις του με στοιχεία που πολύ δύσκολα μάζεψε από καταγραφές μόνον 170 χρόνια πριν την εποχή του). Ας σκεφτούμε τους Μάγιας που το είχαν υπολογίσει με χιλιάδες χρόνια.
Ας αναλογιστούμε κάτι (ίσως κάποιοι απ΄ εσάς το διαβάζουν ή τ΄ ακούνε για πρώτη φορά, ότι για να μπορέσουν να παρατηρήσουν τις κινήσεις των άστρων και κατ΄ επέκταση την μετάπτωση με τα πενιχρά μέσα που διέθεταν ,έπρεπε να κάνουν τα εξής).
Να στήσουν ένα μενίρ (μονόλιθο) που η κορυφή να εστιάζει στον επιλεγμένο σημείο της κορυφής του ουρανού και να σημειώσουν ένα σημείο όπου θα στέκονταν και θα κοιτούσαν τον μονόλιθο σε μια καθορισμένη ώρα, ή την “πύλη” ανάμεσα σε δύο στημένους μονόλιθους πάλι την καθορισμένη ώρα. Αργότερα στήνανε έναν άλλο μονόλιθο λίγο πιο πέρα κ.ο.κ (όπως η λεωφόρος των μενίρ στην Γαλλία), ή ακόμα, για καλλίτερη εξομοίωση των αστρικών κύκλων, στήνανε ένα κύκλο από μονόλιθους (Stone hedge Αγγλία) και ακόμη καλλίτερα ομόκεντρους κύκλους μέσα του.
Αναλογιστείτε τώρα τους Μάγιας που είχαν σχεδόν κανονικά αστεροσκοπεία…..
Το ερώτημα όμως εξακολουθεί να παραμένει. Γιατί αυτοί οι αρχαίοι αστρονόμοι διάλεξαν μία ημερομηνία σχεδόν 2.000 μετά και πως σημείωσαν με την εκπληκτική αυτή ακρίβεια το Χειμερινό Ηλιοστάσιο; Είναι φανερό ότι ανίχνευαν με τον τρόπο αυτό την μετάπτωση της Γης.
Στην επίμαχη λοιπόν ημερομηνία, ο ήλιος, και όλοι οι πλανήτες εκτός του Δία, θα βρίσκονται στο ίδιο τμήμα 180Ο του ουρανού. Αυτό αποτελεί κάτι εξαιρετικά σπάνιο και αυτή την στιγμή δεν υπάρχει αντίστοιχο καταγεγραμμένο από την ανθρωπότητα. Η θέση του ηλιακού μας συστήματος θα ταυτιστεί με το ακριβές σημείο διατομής του Γαλαξία μας και με το επίπεδο της εκλειπτικής. Το επίπεδο της εκλειπτικής είναι το “μονοπάτι” που διαβαίνουν οι πλανήτες, η σελήνη και ο ήλιος από την Ανατολή προς την Δύση.
Τέμνει τον Γαλαξία (The Milky Way) σε μία γωνία 60Ο περίπου στον αστερισμό του Τοξότη. Επίσης στον ουρανό θα φαίνεται μια πρωτοφανής συνάθροιση των πλανητών, σε ευθυγράμμιση με τον γαλαξιακό ισημερινό.
Ο “κοσμικός σταυρός” που σχηματίζεται από την διατομή του Γαλαξία μας και του πεδίου της εκλειπτικής ονομάζονταν από τους Μάγιας “Ιερό Δέντρο”. Ο κορμός του δέντρου “Axis Mundi ” είναι ο Γαλαξίας και το κεντρικό κλαδί το επίπεδο της εκλειπτικής.
Έτσι μυθολογικά, ο πατέρας μας ο Ήλιος, στην ημερομηνία αυτή, ανατέλλει για να συνδεθεί με το κέντρο του Ιερού Δέντρου, του κοσμικού δέντρου, του <<Δέντρου της Ζωής>>, δηλαδή με την καρδιά του Γαλαξία μας. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί εδώ και 26.000 χρόνια.
Αστρονομικά, κατά την διάρκεια ενός έτους, ο ήλιος κινείται ανάμεσα από τους δώδεκα αστερισμούς που αποτελούν τους αντίστοιχα αστρολογικά οίκους του ζωδιακού κύκλου. Βλέποντας το σε μεγαλύτερη κλίμακα, αυτή του γιγα-κύκλου (26.000 χρόνια), μετακινούμαστε από αστερισμό των Ιχθύων στον αστερισμό του Υδροχόου.
Οι αρχαίες επιγραφές , οι σκαλισμένες πέτρες και τα ίδια τα άστρα στον ουρανό, μας ειδοποιούν ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νέας εποχής. Αυτό είναι το μήνυμα του “ Αγγελιαφόρου των Άστρων”.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου