Εδώ και σχεδόν δύο αιώνες, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος εφεύρε το αλεξικέραυνο. Είναι μια παραδεγμένη αλήθεια. Ωστόσο, είναι απόλυτα σίγουρο, όπως αναφέρουν και οι αρχαίοι χρονικογράφοι, πως ο Ναός του Σολομώντα, εδώ και τρεις χιλιετίες, είχε είκοσι τέσσερα αλεξικέραυνα.
Κανένας κεραυνός δε χτύπησε ποτέ αυτόν το ναό, και ο φυσικός Φρανσουά Αραγκό, του 18ου αιώνα, εξήγησε το προνόμιο του ναού:
Η οροφή του Ναού, φτιαγμένη σαν τις ιταλικές με δοκάρια από κέδρο και σκεπασμένη από ένα παχύ στρώμα επίχρυσο, είχε από τη μιαν άκρη ως την άλλη μακριές σιδερένιες ή ατσάλινες βέργες μυτερές και επιχρυσωμένες.
Σύμφωνα με τον Ιωσήφ, ο αρχιτέκτονας προόριζε αυτές τις μύτες (που ήταν εικοσιτέσσερις) για να εμποδίζουν τα πουλιά να κάθονται στη σκεπή και να κουτσουλάνε το ναό.
Οι τοίχοι του ναού ήταν κι αυτοί σκεπασμένοι από ξύλο επιχρυσωμένο.
Τέλος, κάτω απ' το προαύλιο του ναού, υπήρχαν δεξαμενές που γέμιζαν απ' το νερό που έφτανε ως εκεί μέσα σε μεταλλικούς σωλήνες.
Βρίσκουμε εδώ και τα αλεξικέραυνα και τους πολυάριθμους αγωγούς, σε σημείο που ο Λίχτενμπεργκ είχε δίκιο να λέει πώς το ένα δέκατο των σημερινών εγκαταστάσεων δεν προσφέρει καμία απ' αυτές τις τόσο ικανοποιητικές συνθήκες.
Ο Ναός της Ιερουσαλήμ, που έμεινε ανέπαφος πάνω από χίλια χρόνια, μπορεί ν' αναφερθεί περίφημα σαν το καλύτερο δείγμα της αποτελεσματικότητας του αλεξικέραυνου. Από που ήξερε ο Σολομώντας κι ο αρχιτέκτονας του ναού το αλεξικέραυνο; Και γιατί δεν κοινοποίησαν το μυστικό τους;
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου