Χαμένος πλανήτης: Μια ερμηνεία της δομής του ηλιακού συστήματος

Πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια το ηλιακό σύστημα ήταν ένα μεγάλο νέφος αερίων και σκόνης που περιέβαλε ένα νεαρό άστρο, τον Ηλιο.

Σταδιακά οι κόκκοι σκόνης σχημάτισαν χαλίκια, που συγκρουόμενα μεταξύ τους συγκολλήθηκαν σε βράχια. Στο πέρασμα περίπου 100 εκατομμυρίων ετών, το περισσότερο από το υλικό του νέφους σχημάτισε τους 8 πλανήτες που γνωρίζουμε σήμερα, τέσσερις βραχώδεις (μεταξύ τους κι η Γη) και τέσσερις αεριώδεις.

Ομως η σημερινή θέση των εξωτερικών πλανητών δεν ταιριάζει με αυτό που προβλέπουν τα μοντέλα προσομοίωσης σε υπολογιστή της διαδικασίας σχηματισμού του ηλιακού συστήματος. Τον περασμένο Νοέμβρη, ο αστρονόμος Ντέιβιντ Νεσβόρνι, του Νοτιοανατολικού Ερευνητικού Ινστιτούτου του Κολοράντο, ενώ «έτρεχε» μια τέτοια προσομοίωση, συναντούσε συνεχώς το ίδιο πρόβλημα:

Οι 4 γίγαντες αεριώδεις πλανήτες, που οι τροχιές τους είναι αρκετά μακριά η μία από την άλλη ώστε να είναι πολύ σταθερές, στην προσομοίωση συγκρούονταν μεταξύ τους, με οποιαδήποτε ρύθμιση και αν έκανε στο μαθηματικό μοντέλο. Ο Δίας κατέληγε πάντα να δεσμεύσει βαρυτικά, είτε τον Ουρανό, είτε τον Ποσειδώνα και τελικά να εξοβελίσει έναν από τους δύο στο διαστρικό κενό.

Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη στο ηλιακό σύστημα. Η μόνη εξήγηση που μπόρεσε να βρει ο Νεσβόρνι είναι ότι από το αρχικό νεφέλωμα πρέπει να σχηματίστηκε και ένας πέμπτος γίγαντας αερίων. Μόλις έβαλε και τον πέμπτο πλανήτη στο μοντέλο, αυτό άρχισε να ταιριάζει με τη σημερινή πραγματικότητα του ηλιακού συστήματος.

Καθώς ο πέμπτος πλανήτης μετά από κάθε περιφορά έτεινε να βρει τη θέση του στο ηλιακό σύστημα, έπεφτε τελικά στα δυνατά βαρυτικά «χέρια» του Δία και εκσφενδονιζόταν στο Διάστημα. Η βίαιη απομάκρυνση του πρόσθετου πλανήτη είχε αποτέλεσμα να μετακινηθούν ο μεν Δίας προς το εσωτερικό του ηλιακού συστήματος, οι δε Ουρανός και Ποσειδώνας προς το εξωτερικό, στις τροχιές που έχουν σήμερα.

Ο Νεσβόρνι θεωρεί ότι αυτή η αστάθεια μπορεί να εξηγεί και τον Υστερο Βαρύ Βομβαρδισμό, μια περίοδο όπου χιλιάδες μικρά ουράνια σώματα από τα άκρα του ηλιακού συστήματος εκτοξεύτηκαν με δύναμη προς τους εσωτερικούς πλανήτες, βομβαρδίζοντάς τους ως μετέωρα.

Αν και η μελέτη του Νεσβόρνι δεν αποτελεί απόδειξη για την ύπαρξη πέμπτου γίγαντα πλανήτη, ωστόσο συνέπεσε με την ανακοίνωση άλλων επιστημόνων ότι ο Γαλαξίας μας μπορεί να περιέχει δισεκατομμύρια πλανήτες που κινούνται άσκοπα στο διαστρικό χώρο. Ενας από αυτούς ίσως είναι και ο χαμένος μας γείτονας…

ΠΗΓΗ