Ο Πρωτοπρεσβύτερος Κυριακός Τσουρός, ο οποίος είναι Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων εξηγεί για την επίσημη θέση της Εκκλησίας απέναντι στον σατανισμό.
Tι ακριβώς είναι ο νεοσατανισμός και σε τι διαφέρει από τον σατανισμό, ποια είναι η βάση του, ποια στοιχεία έχουμε στη διάθεσή μας για το θέμα, και ποιες είναι οι βασικότερες ομάδες που τον εκπροσωπούν. Πώς παρασύρονται οι νέοι σε αυτό το σκοτεινό μονοπάτι, αναλύει τους κινδύνους που ελλοχεύουν από τον νεοσατανισμό, καθώς και πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί σαν κοινωνικό φαινόμενο.
Ο νεοσατανισμός είναι μια ακραία μορφή της παραθρησκείας.
Πρωτοπρεσβύτερος Κυριακός Τσουρός: Η εκκλησία διδάσκει, και το ευαγγέλιο διδάσκει, ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήρθε να καταργήσει τα έργα του διαβόλου. Άρα, η εκκλησία δεν κάνει τίποτε περισσότερο, παρά να εξακολουθεί να υπηρετεί αυτό το έργο του Κυρίου: δηλαδή με όσους τρόπους έχει στη διάθεσή της να προσπαθεί να καταπολεμήσει ή να καταργήσει αυτή τη δύναμη του διαβόλου ο οποίος ονομάζεται ανθρωποκτόνος και έχει πάντοτε σκοπό να παρασύρει τον άνθρωπο στην αμαρτία.
Όλγα Τάντου: Ποια είναι η θεωρητική βάση του νεοσατανισμού;
Πρωτοπρεσβύτερος Κυριακός Τσουρός: Ο νεοσατανισμός είναι μια ακραία μορφή της παραθρησκείας, των ομάδων εκείνων των παραθρησκευτικών οι οποίες εντάσσονται γενικώς μέσα στο ρεύμα της λεγόμενης Νέας Εποχής.
Ο νεοσατανισμός όπως και σχεδόν όλες οι ομάδες της Νέας Εποχής, δεν αποδέχονται την έννοια περί θεού όπως εμείς τη γνωρίζουμε και τη διδάσκουμε, και επιπλέον, έχουν ως αξίωμα την κατάργηση της διάκρισης μεταξύ καλού και κακού. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να εντάξουμε ιδιαίτερα τον νεοσατανισμό ο οποίος όχι μονάχα καταργεί αυτή τη διάσταση μεταξύ καλού και κακού, αλλά προωθείται περισσότερο το κακό ως καλό με διάφορους τρόπους, με βίαιους τρόπους πολλές φορές.
"Εγώ είμαι ο Θεός"
Ο.Τ: Όταν λέτε ότι ο νεοσατανισμός αντιλαμβάνεται ακόμη και την έννοια του Θεού με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι εμείς, τι εννοείτε; Ποιος είναι αυτός ο τρόπος;
Πρωτοπρεσβύτερος Κυριακός Τσουρός: Ο Θεός είναι ο στόχος της πολεμικής θα λέγαμε του νεοσατανισμού. Για αυτό και πολλές από αυτές τις ομάδες, θα έλεγα σχεδόν όλες, παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερα έντονο αντιχριστιανικό χαρακτήρα: χρησιμοποιούν τους αντίστροφους σταυρούς, επιτίθενται ή προσπαθούν να βεβηλώσουν ιερούς τόπους, κοιμητήρια, και ούτω καθεξής.
Άρα, βλέπουμε ότι εκείνο το οποίο προσπαθούν αυτές οι ομάδες είναι να καταργήσουν ό,τι σήμερα εμείς διδάσκουμε περί του Θεού και ό,τι πιστεύουμε. Μερικές δε απ’ αυτές δεν πιστεύουν καν στην ύπαρξη του διαβόλου ως οντότητα πνευματική, αλλά ως προσωποποίηση του κακού ή ως μία δύναμη την οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν - διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στις ομάδες της Νέας Εποχής μη υπάρχοντος θεού και πραγματικότητας προσωπικού θεού, θεός είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, και ιδιαίτερα στον νεοσατανισμό έχουμε δηλώσεις εκπροσώπων του νεοσατανισμού που λένε ότι «Εγώ είμαι ο θεός.».
Η εκκλησία του σατανά και το συμβόλαιο με το διάβολο.
Πρωτοπρεσβύτερος Κυριακός Τσουρός: «Ο σατανισμός στην νέα μορφή του, ξεκίνησε έχοντας σαν Μεσσία ας πούμε, τον Ράισελ Κρόου, ο οποίος πέθανε το 1947. Στη συνέχεια, έχουμε τον Άντον Λαβέι, που ήταν ο λεγόμενος μαύρος πάπας, και ο οποίος ίδρυσε τη λεγόμενη εκκλησία του σατανά, η οποία στην Αμερική είναι και αναγνωρισμένη. Αυτός πέθανε πριν από λίγα χρόνια, και είχε γράψει τη λεγομένη «βίβλο του σατανά», ας το πούμε το «ιερό» βιβλίο του σατανισμού. Ίδρυσε την εκκλησία αυτή στις 30 Απριλίου του ’66, γι’ αυτό και η ημέρα αυτή θεωρείται σπουδαία και την γιορτάζουν οι νεοσατανιστές.
Όμως, εκτός από την εκκλησία του σατανά που ιδρύθηκε από τον Λαβέι, υπάρχουν και άλλες μορφές, όπως είναι ο παραδοσιακός σατανισμός, η λατρεία της γουίκα, ο ορθολογικός σατανισμός – ο σατανισμός της διαμαρτυρίας ο λεγόμενος-, ο οργανωμένος σατανισμός. Και μάλιστα μερικές από αυτές όπως είναι ο ορθολογικός σατανισμός δεν δέχεται τον σατανά ως οντότητα, αλλά ως μια προσωποποίηση της εννοίας του κακού.
Ο νέος φτάνει στο ακραίο σημείο πλέον να δεχτεί το αίμα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει ένας βαμπίρ που να πίνει το αίμα το δικό του ή να πίνει το αίμα κάποιου άλλου ή να υπογράφει το λεγόμενο συμβόλαιο με το διάβολο με το ίδιο του το αίμα. Άρα, αυτές είναι ακραίες πλέον καταστάσεις, καταστάσεις διαστροφής θα έλεγα, οι οποίες είναι επικίνδυνες και για το άτομο, για την προσωπικότητα του ατόμου, αλλά και για το κοινωνικό σύνολο.".
Ποιοί ασπάζονται τον σατανισμό.
Πρωτοπρεσβύτερος Κυριακός Τσουρός: «Πολλά από αυτά τα παιδιά που παρασύρονται θα έλεγα ότι είναι αγνά παιδιά, καλά παιδιά, τα οποία πιστεύουνε εύκολα αυτό που τους λέει ο άλλος. Εάν προσθέσουμε σε αυτό την άγνοια, αν προσθέσουμε την έλλειψη θρησκευτικής εκπαίδευσης – μην μας φαίνεται παράξενο αυτό που λέω - , έπειτα αν δούμε τις υποσχέσεις που δίνονται σε αυτές τις ομάδες:
«Ερχόμενος σε εμάς θα αποκτήσεις δύναμη, θα αποκτήσεις πλούτο, θα χαρείς την ηδονή, θα γίνεις δυνατό πρόσωπο και σπουδαίο πρόσωπο, θα ενταχθείς στην ανώτερη τάξη και ούτω καθεξής», και επιπλέον την περιέργεια, που μερικοί λένε «πάω για να γνωρίσω κάτι το διαφορετικό»…
Πώς αντιμετωπίζεται ο νεοσατανισμός;
Πρωτοπρεσβύτερος Κυριάκος Τσουρός: Ο νεοσατανισμός δεν είναι μονάχα ένα πρόβλημα που έχει «θρησκευτικό» χαρακτήρα. Δηλαδή δεν είναι ότι μόνο υφαρπάζει ψυχές από την πίστη στον αληθινό Θεό, αλλά είναι και ένα κοινωνικό πρόβλημα. Έτσι λοιπόν, η αντιμετώπισή του είναι και εκ μέρους της εκκλησίας, και εκ μέρους της πολιτείας και των αρχών.
Παραδείγματος χάριν, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο έχει εκδώσει ψηφίσματα ήδη απ’ το ’84 αλλά ιδιαίτερα το ΄96 μέσα στα οποία λέει ότι «υπάρχουν ομάδες, σέχτες», τις αποκαλεί, «μεταξύ των οποίων ακραία μορφή είναι ο νεοσατανισμός, οι οποίες έχουνε εγκληματική δραστηριότητα.». Και αναφέρει είκοσι τέτοιες διαφορετικές δραστηριότητες. Είναι επόμενο λοιπόν ότι η αντιμετώπισή του πρέπει να γίνει κυρίως ως κοινωνικού προβλήματος εκ μέρους της πολιτείας και των αρμοδίων οργάνων της".
Δεν αρκεί η εκκλησία, για να αντιμετωπίσει το προβλημα
Πρωτοπρεσβύτερος Κυριακός Τσουρός: "Eκ μέρους της εκκλησίας έχουμε αυτούς τους τρόπου αντιμετώπισης: η πίστη στο Χριστό, η συνεπής ορθόδοξη ζωή, τα μυστήρια της εκκλησίας... Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό.
Εφόσον έχει και κοινωνικό χαρακτήρα το πρόβλημα, πρέπει οπωσδήποτε και οι αρμόδιες αρχές της πολιτείας να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να μην είμαστε επιληφθείς πάντοτε όταν συμβεί κάποιο έγκλημα, όταν συμβεί κάποιο κακό, τότε εκ των υστέρων να προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε. Πρέπει εκ των προτέρων να προσπαθούμε να προλάβουμε αυτές τις καταστάσεις.
Αυτό γίνεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης, οι οποίες μάλιστα χαρακτηρίζονται για το λαϊκό χαρακτήρα τους, όπως είναι παραδείγματος χάριν η Γαλλία, η Γερμανία, η Αυστρία, το Βέλγιο και ούτω καθεξής, που έχουν ειδικές επιτροπές για να αντιμετωπίζουν αυτά τα προβλήματα από τον κοινωνικό τους χαρακτήρα, απ΄ την κοινωνική τους πλευρά. Έτσι, νομίζω ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή και από τη θρησκευτική πλευρά, και από την κοινωνική πλευρά, θα έχουμε μία ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του προβλήματος".
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου